Rozdział 7

Witajcie, moje kochane <3 Tyle mam do Wam do przekazania. Szczerze mówiąc, porzuciłam to opowiadanie i nie myślałam, że do niego wrócę. Ale czytając Wasze komentarze zdecydowałam, że spróbuję jeszcze raz podejść do tego bloga. Od razu przepraszam za ten rozdział, ale muszę przyznać, że zapomniałam co chciałam umieścić w tym opowiadaniu. Musiałam od nowa przeczytać wszystkie rozdziały, aby nie pomylić faktów. Mam nadzieję, że siódemka nie będzie się aż tak różniła od reszty. Nie wiem czy nadal jest ktoś to czyta, mam nadzieję, że jednak ktoś taki się znajdzie. Przepraszam za błędy. Rozdział wprawdzie o niczym, ale obiecuję, że następny Wam się spodoba ;3 Chętnie poczytam, co byście chciały aby stało się w tym opowiadaniu, czekam na pomysły, bo aktualnie mi ich brakuje. Jeśli to czytacie to napiszcie komentarz, będę wtedy wiedziała czy mam pisać kolejne rozdziały. Pozdrawiam i ściskam <333

~ALLIE~

7:51…nic…7:52…nadal ani śladu…7:53…nie to niemożliwe! Po dwóch tygodniach ciężkiej pracy nie mógł mnie tak po prostu wystawić! 7:54…A jednak. Wpatrywałam się w korytarz pełny ludzi, wchodzących do szkoły. Niestety wśród nich nie było tej bujnej czupryny. 7:55…Okej ma jeszcze pięć  minut, może uciekł mu autobus i przyjdzie parę minut po dzwonku. Przyjdzie na pewno…Po co ja się w ogóle łudzę, olał mnie i tyle! Na dodatek ma połowę naszego projektu, więc  nie przedstawię go bez niego. Dobra, zaczynam panikować! Jestem zupełnie sama, bo Megan przecież też miała projekt z kimś innym i teraz przygotowują się do prezentacji. 7:56…To mój koniec!!

- Hej, ty jesteś Allie, tak? – usłyszałam głos za sobą. A gdy się odwróciłam zobaczyłam kolesia w koszulce w paski. Jeden z kumpli Harrego, Li..Liam…czy jakoś tak. W odpowiedzi pokiwałam tylko głową, czekając na kolejne słowa chłopaka.

- Jestem Louis, kolega Harrego. – no tak Louis, źle strzeliłam, Liam to ten poważny. – Harry kazał mi przekazać, że dzisiaj go nie będzie.

- Zdążyłam zauważyć, że mnie wystawił. – odburknęłam.

- Co?! Nie to nie tak, Hazz musiał pojechać do szpitala, bo coś się stało jego cioci. Naprawdę mu przykro, że tak wyszło, prosił żebym Cię przeprosił. Chciał do Ciebie zadzwonić, ale nie miał numeru. – tłumaczył dalej chłopak.

- A to coś poważnego? Z jego ciocią? – dopytywałam się zmartwiona.

- Nie, chyba nie. Tylko rodzice Hazzy akurat wyjechali i nie miał kto się nią zająć.

- W takim razie nie mogę być na niego zła…ale co z naszym projektem? Nie dam rady go przedstawić sama?

Tomlinson zaczął się nad czymś głęboko zastanawiać. Miałam okazję się mu wtedy przyjrzeć, zdecydowanie nie odstawał wyglądem od reszty swoich kolegów. Idealnie ułożone włosy tworzyły artystyczny nieład, a twarz i cerę miał trochę dziewczęcą, oczywiście nie w negatywnym sensie. Był po prostu uroczy. Nie można również pominąć ciasnych, czerwonych rurek podwiniętych przy kostkach. Czy oni wszyscy muszą wyglądać jak z okładki magazynu?!

- Nieważne, jakoś sobie poradzę. – dodałam po chwili przekonana o jedynce za projekt.

- Załatwię to. Obiecuję załatwię coś i się wszystko ułoży. – odpowiedział posyłając mi serdeczny uśmiech.

- Dzięki, ale chyba nie da się już nic zrobić.

- Pff..chyba nie znasz moich możliwości kochana! – powiedział wesoło. – Idź na lekcję, ja to załatwię. – dodał i już go nie było.

8:00! No to ze mną koniec!

                                             ***

Nie wierzę, po prostu nie wierzę! To był jakiś cud. Nie musiałam nic przedstawiać, nauczyciel ominął moje nazwisko! Czyżby Tomlinson miał aż takie możliwości? Gdy właśnie miałam zamiar wytańczyć taniec szczęścia zauważyłam chłopaka w czerwonych rurkach. Wyglądał jakby na mnie czekał, więc bez wahania do niego podeszłam.

- Nie wierzę. Naprawdę ty to zrobiłeś? – zapytałam od razu nadal uśmiechając się od ucha do ucha. – Szczerze wątpiłam w te twoje możliwości, ale..udało się! Jak to zrobiłeś?

- Tak, wiem jestem doskonały, ale akurat to nie ja to zrobiłem, chociaż to był mój genialny pomysł aby zwrócić się o pomoc do odpowiedniej osoby. Proszę poznaj Liama. – wskazał na chłopaka stojącego obok.

- Allie. Proszę powiedz mi jak dokonałeś tego cudu. – zagadałam do chłopaka w koszuli.

- Nie było tak trudno. Jestem przewodniczącym w klasie twojego nauczyciela historii. Całkiem nieźle się uczę, więc mam u niego chody. Zagadałem do niego, powiedziałem, że to była naprawdę nagła sprawa i jakoś się udało. – wytłumaczył grzecznie chłopak.

- Oczywiście gdyby nie ja, Li nawet by nie wiedział, że Hazzy nie ma dzisiaj w szkole. – dodał dumny z siebie Louis.

- No tak, przecież Tobie wszystko zawdzięczam. – odpowiedziałam z przekąsem.

- Możesz składać pokłony. – zaśmiał się Tomlinson.

- Nie przesadzasz trochę? – zapytał Liam.

- Nie dasz nawet przez chwilę sobie pomarzyć? – odpowiedział naburmuszony.

                                             ***

- Harry, proszę powiedz mi kto dzisiaj dostał piąteczki na historii? – zapytałam od razu po wyjściu z sali historycznej.

- Hmm..no nie wiem, niech się zastanowię…MY!!! – wykrzyczał, poczym mnie wyściskał z radości.

- Nadal nie wierzę, że nam się to udało! Takie oceny, mimo opóźnienia.

- Jesteśmy po prostu boscy. – powiedział poprawiając swoje loczki.

- O tak, a z pewnością ty.

- Masz co do tego jakieś wątpliwości? – zapytał robiąc zabawną minę.

- Jakżebym mogła mieć? – odpowiedziałam ze śmiechem. – A jak tam twoja ciocia?

- A dobrze, dobrze..Jeszcze raz przepraszam za wczoraj. – powiedział ze skruchą.

- Nic się nie stało, już wybaczyłam.

- Uf, kamień z serca. W ramach rekompensaty zapraszam do mnie na imprezę w piątek.

- Imprezaa.. – powiedziałam przeciągle.

- Tak impreza, jest to spotkanie towarzyskie większej ilości ludzi w celach rozrywkowych. Zazwyczaj puszczana jest głośna muzyka a w czerwonych kubeczkach zamiast soczku podawany jest alkohol. – wyrecytował Loczek.

- Dobrze wiedzieć, przez całe moje życie  żyłam w przekonaniu, że impreza to takie zwierzątko domowe. – stwierdziłam z ironią.

- Widzisz dzięki mnie twój światopogląd uległ radykalnej zmianie..to jak? Przyjdziesz?

- Zastanowię się.

- Czyli mam rozumieć, że przyjdziesz? Okej, świetnie. To ja spadam na lunch. Do zobaczenia na następnej lekcji. – powiedział szybko i już kierował się do stołówki.

Zaśmiałam się tylko sama do siebie z głupoty tego dzieciaka. Impreza. Zostałam zaproszona na imprezę i to nie zwykłą imprezę..tylko elitarną imprezę. Megan jak się o tym dowiedziała od razu stwierdziła, że nie ma sensu tam iść i ma nadzieję, że tego nie zrobię. Przyznałam jej rację, nie widzę potrzeby aby się pchać tam gdzie praktycznie nikogo nie znam. Takie „spotkania towarzyskie” raczej nie są dla mnie, po prostu nie lubię takich sytuacji. Tłum ludzi, których nie znam, a wszyscy z nich starają się wywyższyć i pokazać na tle innych. Do tego litry alkoholu i co krok jakaś całująca się para. Szczerze nigdy nie byłam taka lubiana i popularna aby pojawiać się na tego typu imprezach. Wolę ten wieczór spędzić z przyjaciółką przy jakieś dobrej komedii niż pilnować upitych i nowopoznanych ludzi, którzy tylko udają, że mnie lubią.

- Nie idę. – stwierdziłam stanowczo w stronę przyjaciółki.

                                            ***

- O, jednak przyszłaś! – przywitał mnie Harry wpuszczając do głośnego domu, pełnego nastolatków.

- Zmieniłam zdanie w ostatniej chwili i jestem.

- Naprawdę się cieszę. – powiedział, a raczej wykrzyczał mi do ucha prze hałas panujący w pomieszczeniu. Dzwonek zadzwonił ponownie.

- Idź, zajmij się gośćmi ja sobie poradzę – zapewniłam.

Harry przyjrzał mi się niepewnie, zaraz po tym życzył mi dobrej zabawy i zajął się resztą gości.

Co ja tutaj robię? Praktycznie nikogo nie znam. Znaczy się, kojarzę ze szkoły, ale nikogo nie znam osobiście, raczej nie obracam się w takim towarzystwie. Dlaczego  w ogóle ja tu przyszłam? No tak, to przecież oczywiste, Zayn.  Jakby nie te jego oczy, uśmiech, głos, perfumy, włosy…stop, o czym ja myślę?! Jakby nie ten pajac to by mnie tu nie było…

-Przychodzę do biblioteki raz na rok i akurat Ciebie tu spotykam, może zacznę częściej odwiedzać to miejsce. – usłyszałam głos za plecami. – Proszę. – właściciel tego głosu podał mi książkę z najwyższej półki, do której starałam się dosięgnąć od 15 minut.

- Dziękuję. – odpowiedziałam, odbierając lekturę. - Do biblioteki zazwyczaj przychodzi się pouczyć albo wypożyczyć książki, a nie w celach towarzyskich.

- Ja akurat przyszedłem tutaj po zszywacz dla nauczyciela.

Zaśmiałam się krótko. Mogę wmawiać sobie, że go nie cierpię ale moje ciało i tak będzie inaczej na niego reagowało niżbym chciała. Jeśli o tym mowa, to chyba moje policzki zaczynają przypominać buraki, a w brzuchu osiedliło się stado motyli.

- No to chyba powinieneś już wracać na lekcje. – wskazałam na zszywacz w jego dłoni.

- No tak..no to do zobaczenia na imprezie. – uśmiechnął się tak słodko, że przez chwilę zapomniałam oddychać, dopiero po chwili doszło do mnie, że jednak potrzebuję tlenu do życia.

- Raczej się tam nie zobaczymy. Nie zamierzam iść.

- Co? Dlaczego? – wyraźnie posmutniał, co od razu starał się zamaskować.

- Takie imprezy jakoś do mnie nie przemawiają, zresztą nikogo tam nie będę znała.

- Mnie znasz i ja tam będę, więc..

- Tak, to jest wystarczający powód, żeby nie iść. – zaśmiałam się.

- Mam nadzieję, że jednak przyjdziesz, proszę.

I w tym momencie przestałam kontaktować, patrzyłam tylko w te czekoladowe tęczówki, a wokół roznosił się cudowny zapach męskich perfum. Czułam się jak zahipnotyzowana i chyba rzeczywiście byłam , bo upuściłam książkę prosto na nogi mojego rozmówcy. Na szczęście nic mu się nie stało, tylko ja się znowu ośmieszyłam i paplałam jak najęta o tym, jak bardzo go przepraszam. Po tym zdarzeniu, nie mogłam myśleć o niczym innym jak o jego oczach czy perfumach i tak się tu znalazłam. Zahipnotyzowana przez chłopaka, do którego nic a nic nie czuję.

~ZAYN~

Zebrał się już niezły tłumek, ale jej ciągle nie widzę. Może rzeczywiście nie przyjdzie. Do tego zgubiłem gdzieś Liama z Danielle. Im to zazdroszczę, są razem już tak długo a nadal są tacy szczęśliwi. Ciekawe czy ja kiedykolwiek taki będę?

- Hej stary przyniesiesz jeszcze jedno piwo? – poprosił mnie Niall. Nie wiem czy powinienem, ledwo co na oczy widział.

- Co ja służąca? – odburknąłem ale jednocześnie wstałem kierując się do kuchni.  Mijałem akurat korytarz, kiedy Harry otwierał komuś drzwi. Rzuciłem okiem na nowego gościa i okazało, że to nie był byle gość. Hazz przywitał się z dziewczyną, jednak od razu musiał zająć się gośćmi. Została sama. Stała taka krucha i bezbronna. Wyglądała prześlicznie, swoje blond loki upięła w luźny kok, tak że kilka cienkich kosmyków opadało na  jej zaróżowiane policzki. Zwykle delikatny makijaż był troszkę mocniejszy, chociaż nierzucający się w oczy. Granatowa sukienka na cienkich ramiączkach świetnie podkreślała jej doskonałą figurę. Zabrałem szybko z kuchni dwa kubki i podszedłem do mojego anioła.

-Hej, cieszę, że jednak zdecydowałaś się przyjść, mimo mojej obecności – rozpocząłem rozmowę.

Odwróciła się w moją stronę, jej usta ułoży się w idealny uśmiech, a oczy zalśniły.