Rozdział 9

~ALLIE~

Pulsujący ból głowy stawał się coraz bardziej nieznośny, a suchość w gardle dokuczliwie dawała o sobie znać.  Każda, nawet najmniejsza część mojego ciała była obolała, mięśnie zesztywniałe, a nogi opuchnięte po całonocnych tańcach. Poranne światło, przedostające się do pokoju przez cienką roletę zasłaniającą okno, zaczęło drażnić mój zmysł wzroku. Cicho mruknęłam z niezadowolenia. Moje cierpienie pogłębiło się gdy po pokoju rozległ się dźwięk przychodzącego smsa. Przetarłam oczy, delikatnie je otwierając.  Snop światła od razu podrażnił zmęczone soczewki. No tak, muszę przyzwyczaić się do jasnych pomieszczeń. Powoli zgramoliłam się z łóżka, by dostać się do telefonu na biurku. Po co ja go tam kładłam, nie lepiej byłoby zostawić komórkę pod poduszką, nie musiałabym wtedy się tak męczyć i wstawać z łóżka.

Hej grubasie, jak tam wizyta u taty? Trzymasz się? Xxx

Wizyta u taty? Jeszcze raz przeczytałam krótką wiadomość od Megan, łącząc ze sobą fakty. W jednej chwili wszystko do mnie dotarło. Wizyta u taty, obolałe mięśnie i ten cholerny światłowstręt.

- Impreza. – wydałam z siebie zachrypnięty dźwięk, który wydawał się być moim głosem.

Impreza, powtarzałam w myślach. Tak, byłam wczoraj na imprezie u…u Harrego. I okłamałam przyjaciółkę. No może nie tak całkowicie ją okłamałam, mama z Jimem rzeczywiście wyjechali gdzieś w delegacje. Ciągle podróżują w celach zawodowych, a wtedy moje rodzeństwo i ja zostajemy u taty. Tym razem poprosiłam mamę, abym została w domu. Obietnica dwudniowej nauki przekonała ją do mojej prośby.

Świetnie, przynajmniej nie muszę się opiekować

 tym małym diabłem -,-

Jeśli zaczęłam kłamać, muszę to jakoś dalej ciągnąć, a narzekanie na mojego młodszego brata idealnie się do tego nadaje.

Dopiero teraz zwróciłam uwagę na panujący chaos w moim pokoju. Nigdy nie jest w nim perfekcyjnie czysto, ale teraz pokonałam samą siebie. No podłodze znajdowało się dosłownie wszystko ( dziwię się, że ją jeszcze widzę), od ubrań przez zawartość mojej torebki do resztek jedzenia. Zakładam, że wczoraj po powrocie miałam ochotę na pudding i tak to puste opakowanie wylądowało pod łóżkiem obok małego kotka kurzu. Jedna z moich niezliczonych wad – bałaganiarstwo. Jak byłam mała mówiono mi, że taki bałagan nie przystoi dziewczynce i aż wstyd kogoś tu zaprosić. Oczywiście jak przychodziły do mnie koleżanki sprzątałam cały dzień, a później nie pozwalałam rodzicom stanąć na świeżo odkurzony dywan, by nie roznosili brudu. Jednak porządek w moim małym królestwie nigdy nie utrzymuje się dłużej niż dwa dni.

Leniwym ruchem zabrałam z podłogi moją wczorajszą sukienkę i wyszłam na korytarz, a po chwili już byłam w łazience. Po drodze przyłożyłam materiał do nosa, przesiąknięty był okropną wonią alkoholu i papierosów. Skrzywiłam się po wpływem tego zapachu i wrzuciłam ubranie do pralki. Zanim wyszłam z łazienki spojrzałam w lustro. Widok, który zobaczyłam, nie należał do najprzyjemniejszym. Roztrzepane, potargane włosy opadały bezwładnie na bladą twarz. Zmęczone, podkrążone oczy, spuchnięte usta i rozmazany makijaż. No cóż, kostium na Halloween mam z głowy.

Męcząca suchość w gardle nie dawała mi spokoju. Potrzebowałam wody, natychmiast! W poszukiwaniu kropli wody znalazłam się w kuchni przy pełnej butelce upragnionego płynu, który wypiłam w trzy minuty. Zajrzałam jeszcze na moment do lodówki pełnej jedzenia. Jednak nie byłam w stanie nic przełknąć, od samego patrzenia na jedzenie robiło mi się niedobrze. Dzisiejszego dnia towarzystwa będzie mi dotrzymywał światłowstręt i jadłowstręt. Suuuper.

Usiadłam przy zimnym, kuchennym blacie i zdecydowałam się na powrót do wczorajszej imprezy.  Z początku w mojej głowie pojawiały się nieskładne elementy, tworzące jeszcze większy bałagan.  Ile w ogóle wypiłam? Co tam robiłam? Z kim się bawiłam? Czy się ośmieszyłam? Czy przekroczyłam granicę? I jak ja w ogóle wróciłam do domu? Kolejne pytania nasuwały mi się na myśl. Okej…czas sobie wszystko przypomnieć. Powoli poszczególne elementy zaczęły tworzyć spójną całość.

- Liam…Tak, to chyba Liam z Danielle przywieźli mnie do domu. – zaczęłam głośno myśleć, chociaż drażniła mnie moja pijacka chrypka.

Danielle, dziewczyna Liama, chyba ją poznałam…Wydaję mi się, że była całkiem sympatyczna. Chociaż niczego nie mogę być pewna, moja pamięć płata mi figle po takiej ilości alkoholu. Zanim opuściłam tę popijawę pamiętam, że wygłupiałam się z Lou. Tak, tego akurat jestem pewna. Tańczyliśmy tango, a potem próbowaliśmy upiec ciasteczka. Nie wyszło nam to na dobre, ale czego można było się spodziewać po dwóch upitych nastolatkach. A wcześniej….byłam na tarasie….z…

Moje oczy momentalnie zwiększyły się dwukrotnie, a ręka odruchowo dotknęła ust. Wszystko stało się jasne.

                                                  ***

- Część, kochanie. – zabrzmiał melodyjny głos za moimi plecami.

- Cześć. – odpowiedziałam niepewnie, widząc burzę loków przy moim ramieniu. – Od kiedy jesteśmy na kochanie? – zapytałam z dezorientacją.

- No jak to od kiedy? Nie pamiętasz co się stało między nami na imprezie?

Otworzyłam szerzej oczy i usta ze strachu. Czyżby było coś czego nie pamiętałam z tamtego wieczoru? Czyżbym aż tyle wypiła? Harry patrzył się na mnie z delikatnym uśmiechem wyczekując mojej odpowiedzi. Jego zielone tęczówki błyszczały radośnie jak u małego dziecka. W tym chłopaku było tyle uroku, czasami przypominał słodkiego łobuziaka beztrosko śmiejącego się bez powodu. Tę jego stronę natury można było zobaczyć gdy tylko w jego pobliżu pojawiali się Lou, Niall, Liam czy…Zayn. Tych chłopaków łączyła niesamowicie silna więź. Gdy jeden się cieszy, cała piątka się cieszy. Gdy jeden się smuci, cała piątka się smuci. Gdy jeden jest chory, reszta rezygnuje z imprezy i wyleguje się na łóżku chorego.

- Hahahaha, szkoda, że nie widziałaś swojej miny! – chłopak wybuchnął śmiechem, próbując naśladować mój wyraz twarzy z przed kilku sekund. Szeroki uśmiech nie schodził z twarzy nastolatka, który łapał się za brzuch ze śmiechu.

- Ty! – ścięłam go morderczym spojrzeniem. – Jak możesz tak ze mnie żartować! – chłopak wybrał niezbyt dobry temat do żartów. I tak za dużo narozrabiałam na piątkowej imprezie.

- No już przepraszam, wybacz mi cukiereczku. – posłał mi buziaka, za co dostał ode mnie w ramię.

Mimo głupich żartów Harrego, to każda rozmowa z nim poprawiała mi humor. A teraz było mi to naprawdę potrzebne. Meg zachorowała i nie będzie jej w szkole co najmniej przez tydzień. Od początku roku tylko z nią się bliżej zaprzyjaźniłam, reszta dziewczyn już miała swoje „paczki”, więc przez najbliższy czas będę miała więcej miejsca w ławce. Zapowiada się naprawdę ciekawy tydzień.

Sala była już w połowie wypełniona uczniami. Niektórzy siedzieli w ławkach spisując pracę domową, kilka dziewczyn zaciekle dyskutowało o ostatnim odcinku tandetnego serialu o nastolatkach. A paru chłopców przepychało się na tyle klasy. Moja ukochana czwarta ławka przy oknie już na mnie czekała. Pusta. Przeszłam parę kroków w stronę mojego stałego miejsca, kiedy poczułam czyjąś rękę na moim ramieniu.

- Słońce rozumiem, że uraziłem Cię moim żartem, ale aż tak mnie nie lubisz, że zostawisz mnie samego i bezbronnego na pastwę losu? – Harry świetnie imitował minę kota ze Shreka. Delikatnie pokierował mnie wzrokiem na ostatnią ławkę, przy której zawsze siadał.

- Chcesz, żebym z tobą usiadła? – zapytałam.

- Nie tylko sobie żartuję…No ruszaj dupę i siadaj! – na twarzy chłopaka pojawił się łobuzerki uśmiech.

Zupełnie inaczej wyglądały twarze reszty uczniów, gdy zajmowałam nowe miejsce. Zdziwione spojrzenia przepełnione niechęcią i pewnego rodzaju zazdrością. Spojrzałam ukosem na Harrego, który już zdążył zająć miejsce obok mnie. Chłopak, którego spotkałam przed klasą zniknął. Zamiast radosnego uśmiechu, na twarzy nastolatka gościła pełna powaga. Iskierki w oczach zgasły, a wzrok był przepełniony niechęcią do otaczającego go świata. Na każdego patrzył z wyższością. Słodki łobuziak zamienił się w pewnego siebie dupka, traktującego ludzi jak śmieci.

- Dlaczego chcesz ze mną siedzieć? – zapytałam przerywając ciszę między nami.

- Nie ma twojej koleżanki. Czemu mielibyśmy siedzieć sami, jak możemy razem. – odpowiedział zamyślony, posyłając mi przy okazji delikatny uśmiech. Nigdy chyba nie zrozumiem tego chłopaka.

~ZAYN~

 - Jesteś pewien, że tego chcesz? Ze mną i tak nie wygrasz. – blondyn skierował swoje pytanie do siedzącego naprzeciwko Lou. Skupionym wzrokiem śledził każdy ruch swojego rywala.

- Nie myśl, że mnie wystraszysz! – odpowiedział Tommo mrużąc oczy.

- Uprzedzałem cię… - skwitował Niall.

- Dobra koniec tych pogaduszek! Jesteście gotowi? – przerwał im Liam, no co obydwoje skinęli głowami.  – Louis, zaczynasz.

Chłopak przyjrzał się paczce pianek leżącej na stoliku tuż przed nim. Głęboko westchnął i wziął do ręki pierwszą piankę. Przyglądał się jej się przez chwilę, a później skierował wzrok na swojego przeciwnika, który najwyraźniej był pewny swojej wygranej.

- Jedna pianka. – włożył pierwszą piankę do ust, czekając na ruch blondyna.

- Dwie pianki. – natychmiastowa odpowiedź ze strony Horana.

- Trzy pianki.

- Cztery pianki.

I zabawa się zaczęła. Obserwowałem jak przyjaciele wpychają sobie do ust kolejne pianki. Ich policzki powoli się zaokrąglały, wyglądali naprawdę przekomicznie.

- Lou, pamiętaj, nie możesz tego połykać! – upomniał go Payne przy dziewiątej piance.

- Stawiam dychę na Nialla. – obstawiłem. W jedzeniu ten chudzielec nie ma sobie równych, Lou nie ma na co liczyć.

- Dzięki za wsparcie! – Tomlinson zareagował natychmiastowo, zapominając o jedynastu piankach w jego buzi. W skrócie jego ślina wylądowała na mojej twarzy.

- Właśnie dlatego trzymam z Niallerem. – stwierdziłem, wycierając z twarzy ślinę przyjaciela.

Liam nie miał wyboru musiał przyjąć zakład. Chociaż doskonale wiedział o porażce Lou musiał go wspierać. Takie nasze małe zasady. Nastolatek odwdzięczył się mu szerokim uśmiechem, jednak nie był to zbyt przyjemny widok. Ze słodyczami w ustach przypominał chomika, a po brodzie ściekała mu ślina. Nie mogłem się potrzymać i upamiętniłem tę chwilę na zdjęciu, aby potem wykorzystać to w jakimś małym szantażyku.

- Dwadzieścia pianek. – nasz blondasek z trudem wypowiedział kolejną liczbę pianek.

Louis z zaciętym wzrokiem wepchnął piankę do wypełnionej buzi, pokazując na palcach liczbę dwadzieścia jeden. Podczas kolejnej kolejki usłyszeliśmy dzwonek do drzwi, a Liam jako gospodarz poszedł otworzyć.

- Lou, ty frajerze, balasie, grubasie, kupo, krasnoludzie, ziemniaku, marchewko, smrodzie po gaciach! Wywal to z siebie! – usiłowałem rozśmieszyć przyjaciela, a później zastosowałem kolejną broń. Łaskotki! Chłopak zrobił się cały czerwony, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Wymachiwał rękami i nogami, abym tylko dał mu spokój. Nie ze mną takie numery, ja się tak łatwo nie poddaje!  

Nie powiem, wytrzymały jest. Zostało mi tylko jedno. Zamiast nadal dręczyć go łaskotkami zacząłem łapać i szczypać go po sutkach. Sukces! Cała zawartość jego ust wylądowała w misce przy stoliku. Prawie sikałem ze śmiechu, patrząc jak z mina męczennika wypluwa kolejne pianki z ust.  

Niall już zdążył połknąć swojego pianki, gdy Liam wszedł do pokoju.

- Coś mnie ominęło? – zapytał widząc jak tarzam się ze śmiechu po podłodze, a Lou przytula miskę do piersi.

- Wygrałem! – odrzekł z triumfem Irlandczyk.

- Nie liczy się! To wszystko przez Ciebie! Ty pasztecie, obierku od ziemniaka, ogórku kiszony, wątróbko wieprzowa… - czyżby Lou wymieniał zawartość swojej lodówki?

- Wątróbka..mmm..zjadłbym. – przerwał mu Horan.

- Niall, byłbyś tak miły i nie przerywał mi w mojej przemowie?

- No co? Jestem głodny, a ty tak cały czas o jedzeniu… - odparł niewinnie.

- Chłopaki! – zawołał Liam.

- Co? – odpowiedzieliśmy chórem.

- Nie jesteście sami. – stwierdził wskazując na osobę, stojącą koło Harrego, który właśnie do nas dołączył.

Wpatrywała się w nas zmieszanym wzrokiem z cieniem rozbawienia, po tym co zobaczyła musi mieć nas za niezłych popaprańców. Gdy napotkała mój wzrok delikatnie się zarumieniła. Pamiętała, na pewno pamiętała co się wydarzyło w piątek.

- O Allie, miło cię znowu widzieć! – wystrzelił Louis. Szybkim krokiem podszedł do dziewczyny i chciał ją przytulić. Skrzywiła się, widząc jego zamiary.

- Zabierz tę zaślinioną mordę od naszej nowej koleżanki! - zagrodził mu drogę Harry. Ten pajac zapomniał o tym, że jest jeszcze cały zaśliniony po piankach.

- Oj Harry, nie bądź zazdrosny. Wiesz, że tylko Ciebie kocham. – powiedział czule i zaczął udawać namiętny pocałunek z przyjacielem. Dzień bez Larrego to dzień stracony. 

Przepraszam, że musiałyście tyle czekać!!! Nie będę zwalać winy na brak czasu, bo miałam go dużo, ale po prostu brakowało mi weny. Siadałam na tym rozdziałem kilka razy,  pisałam kilka zdań i dupa! Nic mi nie wychodziło. Ogólnie cały rozdział jest o niczym, za co również też was przepraszam, ale musiałam troszkę zwolnić ;) Mam nadzieję, że to coś co ma być niby rozdziałem 9 Was nie zniechęci do kolejnych rozdziałów. xxx Kolejna sprawa, dziękuję, dziękuję i jeszcze raz dziękuję za wszystkie Wasze komentarze! Nie zasługuje na takie miłe słowa ;) A co do blogów, o których mi pisałyście w komentarzach. Jeśli jeszcze ich nie przeczytałam i nie napisałam swojej opinii, zapewniam, że to zrobię jak tylko znajdę wolną chwilę. Ale uprzedzam, moja opinia będzie szczera. I coś jeszcze, jak już piszecie reklamę swojego bloga i oczekujecie, że go skomentuje, chciałabym abyście Wy również poświęciły czas na przeczytanie mojego opowiadania i wyrażenia swojej opinii w kilku zdaniach na temat całego opowiadania lub danego rozdziału. Ostatnia prośba ( jejku przepraszam, że od Was tyle wymagam) pisanie tego opowiadania nie idzie mi z taką łatwością jak kiedyś. Brak weny, pomysłów. Chciałabym, abyście w komentarzu napisały jakieś Wasze pomysły, propozycje do tego opowiadania. Będę naprawdę wdzięczna! Oczywiście nie zapomnę Wam tego jakoś wynagrodzić <3 POZDRAWIAM <3333 xxx